شِرکت یا کمپانی به معنای یک شخصیت حقوقی انجمن یا بنگاه تجارت است. بنابر تعریف قانون مدنی ایران، کمپانی عبارت است از اجتماع حقوق مالکان متعدد در شیء واحد به نحو اشاعه، ولی این تعریف در برگیرنده مشاعات نیز است. بنابر مفهومی که از قانون تجارت استنباط می‌شود، شرکت قراردادی است که بر اساس آن اعضا یا شرکا سود حاصل از سرمایه را تقسیم می‌کنند؛ شرکتها در قوانین ایران شخصیت حقوقی دارند.
شرکت مدنی، تابع مقررات حقوق مدنی (شرکت، عبارت است از اجتماع حقوق مالکین متعدد در شی واحد به نحو اشاعه) و شرکت تجاری تابع مقررات حقوق تجارت می باشد در قانون ما تعریفی از شرکت تجاری وجود ندارد اما می توان آن را این گونه تعریف کرد: شرکت تجاری قراردادی است که به موجب آن یک یا چند نفر توافق می کنند، سرمایه مستقلی را که از جمع آورده‌های آن‌ها تشکیل می گردد اختصاص دهند و در منافع و زیان‌های احتمالی حاصل از به کارگیری سرمایه، شریک شوند و یا شرکت، شخص حقوقی است که با رعایت قانون تجارت یا قانون خاص حسب مورد تشکیل شده باشد.
شرکت نگهدار یا شرکت هلدینگ شرکتی سهامی است که دارای شرکت‌های زیرمجموعه دیگر بوده و کنترل شرکت‌های زیرمجموعه مستقیماً زیر نظر مدیران و هیئت مدیرهٔ شرکت اصلی است. شرکت هلدینگ با خریدن بخش عمده‌ای از سهام شرکتی دیگر، می‌تواند در آن شرکت حق رای داشته باشد…
شرکت نگهدارنده یا شرکت مادر تخصصی شرکتی است که، صاحب سهام مهم شرکت‌های دیگر می‌باشد. این اصطلاح عموماً برای شرکتهایی به کار می‌رود که کالا یا خدمت تولید نمی‌کنند؛ در عوض، هدف آن‌ها این است که با مالکیت سهام دیگر شرکتها، گروهی از شرکتها را تشکیل دهند. شرکت‌های هلدینگ منجر به کاهش ریسک صاحبان سهام می‌شوند، و همچنین می‌توانند به مالکیت و کنترل تعدادی از شرکتها منجر شوند. قانون عمومی شرکت هلدینگ صنایع عمومی (مثل برق) در سال ۱۹۳۵، باعث شد بسیاری از شرکت‌های نیرو از کسب و کار تابعه خود محروم شوند. بین سال‌های ۱۹۳۸ و ۱۹۵۸، تعداد شرکت‌های هلدینگ از ۲۱۶ به ۱۸ عدد تنزل پیدا کرد. یک قانون تصویب شده انرژی در سال ۲۰۰۵، الزامات قانون سال ۱۹۳۵ را حذف کرد، و منجر به شکل‌گیری شرکت‌های هلدینگ و شرکت‌های ادغامی در بین بازاریابی قدرت و شرکت‌های کارگزار قدرت شد.
