کسب و کار، اصطلاح عامیانه: کار و کاسبی؛ به محل کسب یا بنگاه اقتصادی اشاره دارد که برای فراهم کردن کالا، خدمات یا هر دو برای مشتری در قبال دریافت پول و دستمزد و با هدف کسب درآمد ایجاد شده است. به بیان دیگر، کسب‌وکارها سازمان‌ها یا بنگاه‌هایی انتفاعی هستند که به بازرگانی اشتغال داشته و بعضاً ممکن است به فعالیت‌های تولیدی، خدماتی یا تخصصی نیز مشغول باشند. علاوه‌براین این واژه بر هر فعالیت بازرگانی (خرید و فروش کالا یا خدمات) که مستمراً به منظور امرار معاش، درآمدزایی و سودآوری انجام شود نیز اطلاق می‌گردد؛ به عنوان نمونه شرکت‌های والمارت، اپل، مک دونالد، یک شرکت کوچک حسابداری یا یک مغازه میوه فروشی محلی، مثال‌هایی از کسب‌وکارها هستند.
برای پیشرفت و توسعه جامعه مقوله کار و کسب درآمد مردم از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است. به‌طور کلی، کسب و کار نقش حیاتی در شکل‌دهی جامعه‌ای سالم و کارآمد و زندگی مردم آن داشته و از کمک به رشد اقتصادی گرفته تا فراهم‌آوری کالاها و خدمات، نقش و اثر مهمی در جامعه ایفا می‌کند. شکوفایی اجتماعی و تأمین نیازهای مردم و به دنبال آن پویایی، نشاط و توسعه اقتصادی و درنتیجه اشتغال‌زایی، نوآوری، افزایش آسایش و رفاه عمومی و در پی آن ایجاد امنیت روانی مردم در جامعه، از مهم‌ترین آثار و فواید کسب و کار هستند. کار و تلاش اقتصادی علاوه بر نقش مثبت در تعالی شخصیت انسان‌ها و کسب درآمد، توسعه و پیشرفت جامعه را در پی داشته و منشأ اصلی پیدایش رفاه و ثروت هیولای وردپرس است.
به‌طور کلی کسب‌وکارها از لحاظ مالکیت شامل کسب‌وکارهای شخصی (انفرادی) و شرکتی می‌شوند. کسب‌وکارهای شخصی کوچک مقیاس اند و متعلق به یک شخص بوده و اغلب به صورت خویش فرما هستند (این بدان معناست که یک نفر مالک و کارفرما است). این نوع کسب‌وکار طیف وسیعی از فعالیت‌های اقتصادی را در برمی گیرند: تعمیرکاران خودرو و لوازم خانگی، بنگاه‌های معاملات ملکی، کشاورزان، صنعتگران خرد و غیره نمونه‌هایی از کسب‌وکارهای شخصی هستند؛ کسب‌وکارهای شرکتی پیچیده‌ترین نوع کسب‌وکارها هستند. شرکت، کسب و کاری است که خودش هویت قانونی دارد (شخصیت حقوقی)؛ به این معنا که قانون با یک شرکت مشابه یک فرد یا انسان رفتار می‌کند. شرکت‌ها حقوق و تعهدات خاصی دارند؛ دقیقاً همانند آنچه که انسان‌ها انجام می‌دهند. برای مثال، یک شرکت می‌تواند دارایی داشته باشد، با دیگر شرکت‌ها یا افراد وارد قرارداد شود و حتی علیه آنها شکایت کند و مورد شکایت قرار بگیرد.
کسب‌وکار در اقتصاد سرمایه‌داری نقش مهمی دارد، زیرا اغلب کسب‌وکارها که در مالکیت بخش خصوصی می‌باشند به این دلیل راه‌اندازی می‌شوند که سودساز بوده و دارایی صاحب‌شان را بیافزایند. کسب‌وکارها می‌توانند ناسودبر باشند یا مالک آنها دولت باشد.(مثل شرکت‌های دولتی). از کسب‌وکاری که چندین فرد در دارایی آن شریک باشند، با عنوان شرکت نام برده می‌شود. پترس و پلومن، از صاحب نظران این حوزه، بر این باورند که هر نوع خرید و فروش، کسب‌وکار نیست، بلکه کسب‌وکار هر نوع تبادل تکرار شونده و تجدید پذیر است.
نوعی شرکت است که در آن مدیران شرکت به دودستهٔ شرکای عمومی و شرکای محدود تقسیم می‌شوند. شرکای عمومی مسئولِ مدیریت کسب و کار هستند، در حالی که «شرکای محدود» صرفاً سرمایه گذاران منفعلی هستند که در مدیریت نقش چندانی ندارند. در این مدل از کسب و کار، شرکای عمومی مسئول تمام بدهی‌های تجارت هستند و در صورت نیاز سایر دارایی‌های آنها نیز باید برای جبران زیان صرف شود. در حالی که شرکای محدود فقط سرمایه‌گذاری خود را از دست می‌دهند.
کسب‌وکارهای شرکتی پیچیده‌ترین نوع کسب‌وکارها هستند. شرکت، کسب و کاری است که خودش هویت قانونی دارد (شخصیت حقوقی)؛ به این معنا که قانون با یک شرکت مشابه یک فرد یا انسان رفتار می‌کند. شرکت‌ها حقوق و تعهدات خاصی دارند؛
به‌طور کلی کسب‌وکارها از لحاظ مالکیت شامل کسب‌وکارهای شخصی (انفرادی) و شرکتی می‌شوند؛ کسب‌وکارهای شخصی کوچک مقیاس اند و متعلق به یک شخص بوده و اغلب به صورت خویش فرما هستند (این بدان معناست که یک نفر مالک و کارفرما است).
عقیده ممکن است توسطِ حقایق پشتیبانی شود، که در آن صورت به یک استدلال (یا نشانوند) تبدیل می‌شود، اگر چه مردم ممکن است از همان مجموعه حقایق، نظراتِ دیگری ترسیم کنند. دیدگاه‌ها به ندرت بدونِ استدلالهای تازه دچار تغییر می‌شوند.
حقوق بازرگانی آن دسته از قوانین است که بر رویه‌های کسب و کار حاکم بوده و نظام حقوقی قابل اعمال بر فعالیت‌های تجارتی را تعریف و تنظیم می‌کند.
نظر قضاوت، دیدگاه یا بیانیه ای که در موردِ مسائل معمول در نظر گرفته می‌شود و نتیجهٔ احساسات یا تفسیر حقایق است. آنچه واقعیت را از عقیده متمایز می‌کند اینست که حقایق قابل اثبات هستند، یعنی حقیقت به‌طور عینی ثابت شده و رخ داده‌است.